Charlotte

Het gaat elke dag een stukje beter met Charlotte. Ondanks de impact van het coronavirus, blijft haar donornier intact. Toch heeft ze nog een lange weg te gaan voor ze weer helemaal de oude is. “De artsen zeggen dat ik moet rekenen op een jaar revalideren. Want tegenover iedere dag dat ik beademd ben, staat een maand herstel”, zegt Charlotte. Met haalbare doelen, kleine overwinningen en een positief hoofd, gaat de Twentse stapje voor stapje vooruit.

Koorts
Afgelopen maart voelt Charlotte zich ineens niet lekker. Ze blijkt koorts te hebben en belt het ziekenhuis in haar woonplaats Enschede. “Omdat ik een donornier heb, moet ik bij koorts meteen aan de bel trekken”, vertelt Charlotte. “Ook hoestte ik flink en had ik keelpijn en hoofdpijn. Nog dezelfde ochtend moest ik me melden op de spoedeisende hulp van het Medisch Spectrum Twente.” 
Daar blijkt dat haar nierfunctie verslechterd is. Charlotte wordt opgenomen in het ziekenhuis. “Corona was toen nog maar net in Nederland”, vertelt de Enschedese. ”Maar in Twente waren er toen nog geen besmettingen bekend. Voor de zekerheid brachtten ze me wel naar een quarantainekamer met zo’n sluis. En werd ik gestest op corona. Ik bleek inderdaad besmet te zijn.”

In het ziekenhuis krijgt ze vochtinfusen toegediend. Hierdoor lijkt het in eerste instantie iets beter te gaan. Charlotte: “Wel hoestte ik nog wat, maar dacht: als dit het is…, tot het vier dagen later helemaal mis gaat. Ik werd kortademig en voelde een druk op mijn borst. Ondanks zo’n neusbril met het maximale aan zuurstof, werd ik met het uur benauwder. Een CT scan van mijn longen liet allemaal vlekken zien.”

Overleven
Om haar immuumstysteem de kans te geven tegen het virus te vechten, wordt de afweeronderdrukkende medicatie stopgezet. Met als risico dat Charlotte haar donornier kwijtraakt. “Het was een kwestie van overleven”, vertelt ze. “Uiteindelijk ging het zo slecht dat ze me in slaap moesten brengen. Omdat de artsen niet wisten of ik het zou halen, kwam mijn familie voor de zekerheid afscheid van me te nemen. Dat was heel moeilijk.”
Twee weken ligt Charlotte op de Intensive Care, een heftige periode. “Wat ik het allernaarst vond was de ademnood, die ontstaat wanneer de buis in je keel vol slijm zit. Dat geeft een heel verstikkend gevoel. Om mijn gedachten de baas te blijven, probeerde ik zoveel mogelijk aan leuke dingen te denken. Als je positief denkt, voel je je beter. Dat zei mijn oma altijd.”

Overwinning
Na een moeizaam gevecht, lukt het Charlotte uiteindelijk om het virus te verslaan. “Na twee weken mocht ik van de IC af. Doordat ik in slaap gehouden was, lag alles in mijn lichaam stil”, legt Charlotte uit. “Hierdoor moet ik opnieuw leren lopen, slikken en mijn spierkracht weer opbouwen. Door mezelf haalbare, kleine doelen te stellen en die te overwinnen, gaat het langzaam steeds een stukje beter.”

Vechter
Het is niet voor het eerst dat Charlotte zich door zware tijden heen vecht. Toen ze twee jaar was, stopten haar beide nieren ermee, als gevolg van een gevaarlijke bacterie. Al jong moest ze aan de dialyse. “Maar wonder boven wonder verbeterde mijn nierfunctie plotseling, ik hoefde niet meer te dialyseren”, vertelt Charlotte. “Wel zeiden de artsen tegen mijn ouders: áls de nierproblemen terugkomen, is dat in haar pubertijd.”
Ze is veertien jaar als haar nieren er inderdaad opnieuw mee ophouden. Charlotte: “Mijn vader wilde me zijn nier geven, hij bleek een supermatch. Maar toen ze hem verder onderzochten, vonden ze longkanker bij hem. Een geluk bij een ongeluk. Want doordat hij door de medische molen ging, waren ze er op tijd bij. Gelukkig had hij geen uitzaaiingen en konden ze zijn long verwijderen.”

Charlotte komt op de wachtlijst voor een donornier en moet weer dialyseren. Een jaar later wordt ze getransplanteerd met de nier van een overleden donor. “Kort na de transplantatie dreigde mijn lichaam de nieuwe nier af te stoten. Om dat te voorkomen, moest ik hele zware medicijnen slikken. Met nare bijwerkingen”, vervolgt Charlotte. “Zo kreeg ik epilepsie, een heel bol gezicht en kwam ik vijfentwintig kilo aan. Ik dufde niet meer in de spiegel te kijken.”

Supernier
Na zeven jaar stopt haar donornier ermee en gaat het versneld bergafwaarts met Charlotte. Haar vader, inmiddels helemaal hersteld van kanker, wil zijn dochter dan alsnog een nier geven. “Hij liet zich voor de tweede keer testen en bleek gezond. Ondanks dat hij nog maar één long heeft. In 2015 kreeg ik zijn nier. Ik vind het ontzettend bijzonder dat hij dit voor mij gedaan heeft. En zijn nier doet het nog steeds super. Zelfs na het coronavirus.”