Moniek
Moniek: “Vanaf mijn geboorte heb ik problemen met mijn blaas en nier. Mijn lichaam vergiftigde zichzelf. Nadat mijn rechternier was verwijderd, kon ik goed leven met één nier. Maar op mijn zestiende werd ik steeds vaker moe. Mijn nier bleek nog maar voor 17% te werken. Razendsnel moest ik op zoek naar een donornier. Ik belandde in een medische molen waar ik absoluut niet in wilde. Toch bleef ik positief en krachtig. Anderen zien mijn leven misschien als een lijdensweg, ik niet.''
Mijn leven is overleven
“Van mijn moeder kreeg ik mijn eerste donornier. Die heb ik zes jaar gehad. Mijn tweede donornier kwam van mijn tante en hield het drie jaar vol. Het waren zware operaties met veel complicaties. Ik was meer in het ziekenhuis dan thuis. In goede periodes ging ik naar school en liep ik stage bij een advocatenkantoor. Geestelijk wilde ik vooruit, maar mijn lichaam weigerde. Het was geen leven maar óverleven. Zonder goede nier of dialyse ga ik dood, zo simpel is het.
Ik dialyseer alweer vijf jaar, drie middagen per week. Het is niet fijn om gebonden te zijn aan een apparaat. Dialyseren kost veel tijd en energie. Na afloop voel ik me heel moe, alsof ik een halve marathon gelopen heb. Daarbij volg ik een streng dieet en heb ik een vochtbeperking van een liter per dag. Ik kan niet onbekommerd een terrasje pakken.”
Het leven nemen zoals het komt
“Ik heb veel moeten opgeven. Zoals mijn droom om advocaat te worden en een opleiding aan het conservatorium. Mijn lichaam trok het niet. Natuurlijk heb ik daar verdriet om gehad. Maar tegenslag hoort bij het leven, zonder dalen geen pieken. Vaak is het niet de tegenslag zelf die het moeilijk maakt, maar hoe je ermee omgaat. Ik neem het leven zoals het komt. Dit is mijn lot en ik moet er het beste van maken.
Mijn vriend Paul is een grote steun voor mij. Wij zijn sinds mijn zestiende bij elkaar, we hebben alles samen doorgemaakt. Hij heeft me nooit opgegeven, dat vind ik fantastisch. Hij is juist trots op hoe ik met mijn ziekte omga. Door de vele hobbels op ons pad zijn we heel hecht geworden. We proberen zo vaak mogelijk samen te genieten. Naar een concert, een dagje uit, met de hondjes naar het bos of strand. Op stedentrip of strandvakantie. Dan moet ik wel veel regelen, want de dialyse gaat altijd door.”
Hoop op beter leven
“Door alles wat ik heb meegemaakt, ontwikkelde ik me van een verlegen meisje tot een sterke vrouw. Ik heb veel angsten overwonnen. Ik durfde bijvoorbeeld geen shunt te nemen; een vaste vaattoegang voor de dialyse in je arm. Ik was bang voor de dikke naalden en voor lelijke bulten. Toch besloot ik ervoor te gaan met de zogenaamde buttonhole techniek. Ik leerde mij zelf aanprikken. Op deze overwinning ben ik super trots!
Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Dankbaar voor de mooie dingen die ik meemaak. En ik houd me vast aan de hoop op beter. Ik wil gewoon leven. Binnenkort kom ik op de wachtlijst voor een derde donornier. Dat is een lichtpuntje. Drie keer is scheepsrecht.”