Marie-Ceciel
Op haar vijftigste komt er abrupt een eind aan het onbezorgde en actieve leven van Marie-Ceciel. Ze heeft vrijwel geen klachten, als een bloedtest uitwijst dat haar nieren nog maar voor 35% functioneren. 'Ik voelde me altijd een sterke vrouw, leefde een druk, sociaal leven. En ineens was ik nierpatiënt.' Twee jaar later doen haar nieren bijna niets meer. Om te overleven dialyseert ze, drie nachten per week in het ziekenhuis. ’Mijn leven veranderde onvoorstelbaar. Mijn vrijheid was weg. En mijn energie. Tegelijkertijd was ik blij dat de dialysemachine er voor me was, want die hield me in leven.'
Verbaasd
Twee jaar, vier maanden en 16 dagen dialyseren later, op oudejaarsavond, spreekt Marie-Ceciel met familie en vrienden over haar hoop. Wordt dit nieuwe jaar het jaar van haar transplantatie? Op 1 januari laat in de avond belt de nefroloog. Te verbaasd om iets te vermoeden neemt ze op. Hij vraagt: 'Zullen we het jaar eens goed beginnen? Er is een mooie nier voor je.' Eerst is er ongeloof, daarna vreugde. 'Ik juichte, sprong door de kamer en huilde.' De volgende ochtend om 10 uur ondergaat Marie-Ceciel de niertransplantatie. En de donornier slaat aan.
'Ik ben nu 9 maanden verder, maar het voelt nog steeds heel overweldigend. Ik heb een nieuwe nier!’ Tegelijk realiseert ze zich dat de nier van een overleden donor kwam, en hoe verdrietig diens naasten zullen zijn. Marie-Ceciel stuurt de nabestaanden van haar donor een kaart om ze te laten weten hoe dankbaar en blij ze is. 'Iedere ochtend als ik wakker word, leg ik een hand op de nieuwe nier in mijn buik. Dan sta ik even stil bij de man of vrouw die mij deze nier gaf. Een stukje van iemand anders houdt mij nu in leven. Ik heb een tweede leven omdat de donor de moeite heeft genomen om het donorregister in te vullen. Ik denk dat diegene het leven liefhad en dat ook een ander gunde. Ik hoop dat het de nabestaanden troost geeft dat een klein deel van hun geliefde doorleeft in mij.’
Vrijheid
Alle nachten goed slapen, gaan en staan waar ze wil, de energie om dingen te ondernemen. Marie-Ceciel moet er nog steeds aan wennen dat het gewoon weer kan. Dat ze dankzij haar niertransplantatie niet meer gebonden is aan het dialyseapparaat om te overleven. 'Die vrijheid is voor mij ontzettend belangrijk.' Een poosje terug was Marie-Ceciel met vriendinnen een midweek naar Schoorl. 'Zo mooi! Ik neem mijn medicijnen in en let goed op wat ik eet. Maar verder hoef ik nergens rekening mee te houden. Zelfs wandelen en fietsen gaan best goed.'
Vasthouden en genieten
De vriendinnen van Marie-Ceciel zien het ook. 'Als we samen iets ondernemen, merk ik bijna geen verschil meer tussen jou en ons’, zei een van mijn vriendinnen onlangs. ‘Een andere vriendin vond dat ik weer zo mooi straalde.’ Marie-Ceciel geniet van dit soort complimenten. Ook Julian (19), een van haar twee zoons, is gelukkig met de donornier voor zijn moeder. 'Ze doet weer dingen en pakt haar oude leven op.' Zelf vond hij het vooral mentaal zwaar. 'Ik zag wat dialyse deed met haar lichaam. Dat was geen leven. Je weet niet hoelang de donornier mee gaat, maar nu zie ik mama elke dag verder vooruit gaan. Dat gevoel wil ik vasthouden en daar samen van genieten.'
Wonder
Een transplantatie is niet zaligmakend, benadrukt Marie-Ceciel. Door de medicijnen die ze moet slikken tegen afstoting van de donornier, heeft ze bijvoorbeeld last van stemmingswisselingen. ‘Ook begon na de transplantatie pas het verwerken van alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt. Ik moet weer in balans zien te komen met mezelf'. Omdat daarnaast haar concentratie nog niet helemaal in orde is, kan Marie-Ceciel nog niet voluit werken. 'Ik ben nog steeds nierpatiënt, maar wel veel minder. Het voelt als een wonder. De transplantatie is zo goed verlopen en ik heb mijn vrijheid terug.'